Cechy dobrego ziarna cz. 6

Z drugiej znowu strony, angielskie odmiany pszenicy, lubo nie zawsze, lecz w największej liczbie przypadków, są uboższe w azot, a bez wyjątku uboższe w gluten od odmian, uprawianych na wschodzie europejskiego lądu. Wysokość plonu odmiany pszenicy pozostaje zatem w odwrotnym stosunku do zawartości w niej glutenu i do jej wartości targowej.

Odmiany angielskie pszenicy (w ogóle odmiany, pochodzące z klimatów nadmorskich, w chłodnej, umiarkowanej strefie) rzadko kiedy zawierają więcej jak 10 proc., podczas gdy w miernie wilgotnym, śródlądowym klimacie, jak w Niemczech, Francji, zawartość glutenu w pszenicy waha się pomiędzy 10 a 15 proc. Przeciwnie na wschodzie Europy i w cieplejszej, umiarkowanej strefie, jak w południowej Rosji, Rumunii, Turcji, w zachodnich stanach Ameryki, oraz w strefie podzwrotnikowej, zawartość glutenu w pszenicy przechodzi nieraz 20 proc. Zresztą nawożenie i sposób uprawy mogą wywołać bardzo znaczne różnice w zawartości glutenu.

Wymienione tu okoliczności mają wielką doniosłość dla rolnika, zajmującego się uprawą pszenicy. Najprzydatniejsze do wysiewu są ziarna pszenicy z cienką łuską, grube, pełne, walcowato zaokrąglone, ku górnemu końcowi tylko nieznacznie cieńsze, z wierzchołkiem gęsto włoskami porosłym. Rowek podłużny ma być wąski, głęboki, z obu stron wysoko otoczony. Kiełek leżeć winien nie na boku, lecz więcej ku dołowi, tak że patrzącemu na ziarno z boku wydaje się, jakoby było skośnie przycięte.