Cechy dobrego ziarna cz. 2
Zdrowym nazywamy nasienie prawidłowo wykształcone, niepomarszczone, nie porośnięte, nic zawierające grzybków pasożytniczych i szkodników zwierzęcych. Zasadą jest, aby o ile możności nigdy nie siać ziarna porośniętego, zdarza się jednakże czasem, że nie mamy innego nasienia, w takim razie, trzeba siać znacznie gęściej, uwzględniając osłabioną już zdolność kiełkowania.
Baczyć trzeba pilnie na to, czy w ziarnie pszenicy nie ma śmieci kamiennej, w życie niebieskawych rożków sporyszu, w jęczmieniu, owsie, prosie lub kukurydzy śnieci pyłkowej i czy w ziarnie grochu, wyki, bobiku i innych roślin strączkowych nie siedzi chrząszczyk zwany „ziarnowcem.”
Wielkość, pełność i ciężkość jest drugim warunkiem dobroci, ziarna siewnego. Z ziarna wielkiego, pełnego, ciężkiego wyrasta silniejsza, bujniejsza roślina, niż z ziarna drobnego, lekkiego, pierwsza może zatem wydać plon obfitszy, niż druga.
Zarodek, z którego powstaje przyszła roślina, stanowi małą tylko cząstkę ciężaru ziarna. Daleko więcej wynosi ciężar pokarmów zapasowych, złożonych w bielmie lub w liścieniach, a którymi przyroda opatrzyła zarodek na pierwsze potrzeby jego życia. Ponieważ zaś zarodek żywi się w czasie kiełkowania pokarmami, w ziarnie złożonymi, im większym więc jest ziarno, tym lepiej rozwinie się zarodek.